İnsanlığımdan Utandığım Andır O An!
İki gündür ev taşıma telaşından dolayı ne tv, ne gazete ne de internette gündemi / haberleri takip edememiştim.
Az önce internetten haberleri incelerken bot ile Yunanistan’a gitmeye çalışan Suriyeli bir çocuk İsmi Aylan… Denize düşüp, boğuluyor ve cesedi bodrum kıyılarına vuruyor.
Gözlerim doldu o an, insanlığımdan utandığım andı o an…
Bir an gözlerimin önüne kendi oğlum geldi. Onun bu hale düşmüş olmasını düşünmek bile çıldırttı beni.
Her ne kadar Suriyeli mültecilerin ülkemize ciddi zararlar verdiğini hatta ilerleyen zamanlarda bu zararların karşılanması için vatandaş olarak omuzlarımıza yük yükleneceğini savunsam da. Bu Suriyeli çocuğun hiç bir günahı yoktu.
Benim kadar, sizin kadar onunda yaşamaya hakkı vardı.
O sahilde yüzü koyun ellerini yanına uzatmış uyuyor gibiydi sanki. O fotoğrafı beynimin kare hafızalarından asla silmeyeceğim.
Aklıma Amerika’nın Vietnam’a attığı Napalm bombasından sonra çırıl çıplak bağırarak yolda koşan Kim Phuc geldi.
Çocuklar ölmemeli, yaşamalı ve büyüklerinin kirlettiği, mahvettiği bu dünyayı daha güzel bir yer haline getirmek için çalışmalılar.